"I am the main character in the drama of my life"

"I am the main character in the drama of my life."

Choi Zelo Christopher 

15.10.96 | Koreańczyk | mężczyzna | panowanie nad Wodą | Ludzie | Relacje | 

BIOGRAFIA...

Kim ja jestem... Zacznijmy może od tego, że mimo swojego imienia, które brzmi mało azjatycko, jestem w pełni Koreańczykiem. Nie mam nikogo w rodzinie, kto mógłby pochodzić z innego kraju, a to jakże oryginalne imię dała mi po urodzeniu mama, zakochana w Wielkiej Brytanii. Taki ...- chciałoby się powiedzieć mały, ale brzmiałoby to komicznie, a z jakiego powodu, dowiecie się nieco niżej! - ...Krzyś. Urodziłem się w Gwangju i tam też dorastałem. Większość swojego życia pogrążony w żałobie, najpierw po swoim ojcu, którego i tak ledwo pamiętam. Kiedy umarł, miałem może z pięć lat. Pamiętam jednak, że był to ogromny cios w serce dla całej naszej rodziny. Moja mama ledwo się otrząsnęła po tej tragedii. Ale po tym wszystkim nie śmiała się już tak często, jak kiedyś. Już nie śpiewała mi cudownych piosenek do snu. Niestety nawet tym długo się nie nacieszyliśmy, ponieważ kilka lat później zginął mój starszy brat. Miał dwadzieścia lat, zginął w wypadku samochodowym. Nie potrafię opisać jak bardzo zrozpaczony byłem. Mój brat mnie wychowywał jak ojciec i nagle takie dziecko... ten mały Krzyś, dowiaduje się, że druga najbliższa mu osoba nie żyje. Zostaliśmy sami. Tylko ja i moja... wciąż jeszcze matka. Chciałem ją jakoś pocieszać, ale jakim cholernym cudem, kiedy sam miałem ochotę wejść na najwyższe drzewo i z niego skoczyć głową w dół. Właśnie, miałem wtedy około jedenastu lat, a już zdążyłem poznać uczucia tego typu. 

Starałem się jednak o tym wszystkim nie myśleć. Postanowiłem zająć się czymś sensownym. Nie, nie nauką! *uśmiecha się głupawo* Moją uwagę przyciągnęła deska na kółkach. Zacząłem jeździć na tym wspaniałym wynalazku i sprawiało mi to niemałą radość. 

PO JAKIMŚ CZASIE...

Kiedy oglądałem filmy różnego typu, moją uwagę głównie przyciągały serie Step Up i wszelkie pozostałe, w których wszystko kręciło się wokół tańca. Wszyscy ci tancerze byli świetni i ja też chciałem taki być. Po kryjomu, w zamkniętym pokoju starałem się naśladować ruchy aktorów. Z początku wychodziło mi to tak zabawnie, że sam z siebie się śmiałem. Ale z czasem wyuczyłem się wszystkiego, każdego, nawet najtrudniejszego układu z wszystkich serii ulubionych filmów. Moja rodzicielka zauważyła tę pasję, którą z kolei po niej odziedziczyłem. Postanowiła wysłać mnie do jakiejś wytwórni na casting. Pod pewnymi względami postanowili mnie przyjąć. Musiałem jednak podjąć się czegoś jeszcze... mianowicie rapu. Ale nie było z tym kłopotu, gdyż bardzo mi się to spodobało. 

PIĘĆ LAT PÓŹNIEJ...

Pewnego razu bawiłem się szklanką wody. 

- Dziecko, albo to pijesz, albo wylej tę wodę, bo już mnie denerwujesz. - Powiedziała mama, wyraźnie zirytowana moim zachowaniem. Ja nawet nie pamiętam o czym wtedy myślałem, wiem, że chciałem jej coś odpowiedzieć i niechcący trąciłem szklankę, z której wylała się cała zawartość. Zdenerwowała się. A ja tak bardzo nie chciałem psuć jej humoru. I tak się już w życiu na stresowała, po co jej więcej? Chciałem wydukać coś w stylu 'Przepraszam, nie chciałem..' , ale zamiast tego zaczęły pocić mi się ręce. Tak jakbym się czegoś bardzo obawiał, a przecież to tylko woda... no własnie, woda. Zacisnąłem dłonie w piąstki i zacisnąłem zęby. Po chwili słyszałem tylko zdezorientowany, zdziwiony i bardzo niespokojny głos mojej matki... - Coś ty zrobił... - Kiedy spojrzałem na nią, zobaczyłem, wyraźnie, że patrzy na mnie ze strachem w oczach. Przeniosłem swój wzrok na podłogę, gdzie była rozlana woda. Teraz było sucho. Nic, ani kropli. A ona stała jak wryta i przez najmniej dwie minuty gapiła się na mnie nie zmieniając przy tym wyrazu twarzy. 

- Mamo, ja nie chciałem... - uciekła. Wybiegła z płaczem z mieszkania. Nie miałem zielonego pojęcia dlaczego to zrobiła, i czym sobie na to zasłużyłem. Dopiero następnego dnia zdecydowała się ze mną o tym porozmawiać. Wyjaśniła mi, że to nie jest przypadek, że woda wyparowała. Że to ja posiadam ten dar, a z płaczem wybiegła, bo odziedziczyłem go po ojcu. Po nim też przejął go Jonghyun - mój starszy brat. Zwyczajnie przypomniałem jej zmarłego męża i syna. 

To był pierwszy raz, kiedy użyłem swojej mocy. Od tamtej pory codziennie się tym 'bawiłem' i jednocześnie rozwijałem swoje umiejętności. Do tej pory, przez trzy lata zdążyłem nauczyć się prawie wszystkiego.

~~~

ZAJMUJĘ SIĘ...

 

Jestem licealistą w Art Academy, która znajduje się w mieście niedaleko Jinsil Town. Art Academy to szkoła kształcąca pod kątem artystycznym - w szczególności muzyka, sztuka i literatura. Ja jestem na tym pierwszy kierunku. W przyszłości ma zamiar zostać raperem w jakimś zespole. Uczę się także tańczyć. A właściwie, to douczam się. Posiadam do tego talent wrodzony,  - a przynajmniej tak mi mówią. No przecież ja się z nimi nie będę kłócił! Poza tym odkąd skończyłem dwanaście lat jestem trainee w jedne z pobliskich wytwórni. 

~~~

CHARAKTER...

Wydaje mi się, że jestem dość przyjemną osobą. Staram się taką być. Generalnie to jestem gościem, który lubi się wydurniać. Zawsze znajdę coś zabawnego, bez problemu rozbawię drugiego człowieka i z łatwością wymyślam coraz to nowe suchary. Zawsze się uśmiecham i często mam do tego powód. Chociażby samo to, że człowiek śmiejąc się jest piękniejszy. Ale w sumie i bez tego jestem cudowny... Ha. Jestem też mało samokrytyczną osobą. Bo jak niby ktoś taki jak ja miałby się sobie nie podobać? Jestem uroczy... Dobra, ale oczywiście bez przesadyzmu. Czasami wydaję się być nieśmiały... szczególnie jeśli wchodzę w kontakt ze starszą ode mnie osobą. Staram się być - ha! grać ułożonego, dlatego często robię, to co mi każą i zwracam się z należytym szacunkiem do danej osoby. Jedak nikt mi nie wejdzie na głowę, nie ma nawet takiej opcji. I lepiej się na mnie z pięściami nie rzucać, bo wierzcie mi, sala taneczna robi swoje z ciałem człowieka, a ja pomimo tego, że kocham ludzi... i wszystkie inne żyjątka z Jinsil Town (a słyszałem, że nie jestem tu najbardziej kopnięty), nie mam najmniejszej ochoty nikogo odsyłać do szpitala. Znaczy, tu tylko jeśli chodzi o mężczyzn, bo kobiety nie jestem w stanie uderzyć. Staram się też odpowiednio zwracać do osób płci przeciwnej. Wychowała mnie samotna matka, to chyba normalne, że zachowuję szacunek to kobiet?

~~~

CIEKAWOSTKI...

• Tak w ramach sekretu powiem, iż w życiu przeżyłem tylko jedną, jedyną prawdziwą miłość. Mianowicie, tą do deskorolki. Jestem w stu procentach pewien, że nigdy w życiu z tego nie zrezygnuję. A nawet śmiem twierdzić, iż jeśli znajdę wreszcie drugą połówkę, to nauczę ją jeździć na swoim skateboardzie.

• Nie potrafię gotować. Nie chcę potrafić. To jest głupie i do.... sami wiecie czego. Acz bardzo lubię jeść. Wręcz uwielbiam jeść, dlatego muszę sobie uzbierać na prywatnego kucharza, bo na samym ramen ze sklepu  daleko nie zajadę. 

• Mam lekki pociąg do farbowania sobie włosów. Blond, czerwony, granatowy. Naturalnie ciemne włosy, zawsze lubiłem, jednak na dłuższą metę zdecydowałem pozostać przy jasnych odcieniach. 

• Mieszkam w Jinsilskim akademiku, pomijając już fakt, iż w ogóle nie chodzę tam do szkoły.

• Przyjąłem pseudonim 'Zelo'... bo lubię jeść żelki. Jello...

• Płynnie mówię po Japońsku, Koreańsku (to chyba jasne) i po Angielsku. Znam również podstawy Chińskiego.

 

~~~