Gift or a curse

Lee Minah / 17 lat / Korea Południowa / Kobieta / Dampir / Dom 13

Od małego byłam inna. Nie ważne jak bardzo starałam się być normalna, nigdy nie potrafiłam. Jednak nie spodziewałam się, że aż tak różnie się od otaczających mnie ludzi. Tydzień przed moimi szesnastymi urodzinami dostałam strasznej gorączki. Nie mogłam się poruszać, a gardło piekło mnie jakbym połknęła ogień. Jednak rodzice przez cały tydzień powtarzali, że do urodzin wszystko ustanie. I tak się stało. Tego dnia obudziłam się jak nowo narodzona. Dosłownie. Dzień wcześniej umierałam, a wtedy czułam się tak dobrze jak nigdy. Czułam się niewiarygodnie silna. Zadowolona zeszłam do salonu. I to w tym momencie całe moje życie się zmieniło. To co tam zobaczyłam na zawsze pozostanie w mojej głowie. Na środku salonu leżała moja mama. A raczej to co z niej zostało. Jej piękna twarz była poszarpana, a jej ręce i nogi były powyginane we wszystkie strony możliwe. Nie potrafiłam się do niej zbliżyć. Przerażona wybiegłam i zaczęłam szukać taty. Musiałam go znaleźć. Czułam, że gdzieś tu jest. Naprawdę go czułam. Idąc za tym małym głosikiem w mojej głowie trafiłam na tyły ogrodu, gdzie pośród 5 mężczyzn z rozszarpanymi gardłami skulony leżał i on. Zawołałam go cichutko nie licząc na odpowiedź, jednak usłyszałam ciche 'w tylnej kieszeni'. Ostanie jego słowa. 

Teraz jestem tu. W ręku ściskam zakrwawiony list. List, który był w tylnej kieszeni mojego taty. Jego treść wytłumaczyła mi dlaczego nie mogę być normalna ale wywołała również ciekawość, którą muszę zaspokoić. Widzicie, mój tata był wampirem, natomiast mama zwykłym człowiekiem. Rok temu przeszłam przemianę. Jednak nie jestem wampirem. Według listu takich jak mnie nazywa się dampirami. Do zaspokojenia głodu wystarczy mi krew zwierzęca (ludzka wręcz mnie odrzuca), a słońce w niczym mi nie przeszkadza. Potrafię również czytać w myślach, jednak każdy dampir posiada inną moc. Nie wiem jeszcze za wiele ale wiem,że nie ma nas za dużo. Prawdopodobnie mogę być jedynym żyjącym dampirem. Jesteśmy o wiele słabsi niż wampiry, co tylko robi nas łakomym kąskiem dla łowców. Jednak to oni powinni bać się mnie. Słono zapłacą za to co zrobili moim rodzicom.
 

______________________________________________________________________________ 

 Pomijając olbrzymią chęć zemsty, nie żywię urazy do zwykłych ludzi. Nie mogę, wiedząc, że moja mama też była człowiekiem. Zawsze będąc szczęśliwa, po roku od tragedii znów próbuje stanąć na nogi. Jednak trudno odnaleźć szczęście samemu. Nigdy nikogo nie pokochałam. Nieznam tego uczucia. Czy ktoś pomoże mi je odnaleźć?
 ______________________________________________________________________________

Z natury jestem dość wesołą osobą, chociaż nieśmiałą.

Jestem delikatna i naiwna, więc łatwo mnie zranić.

 
 Uwielbiam muzykę.

Lubię ciemne kolory, więc i takie dominują w moim ubiorze. Nie raz zresztą obrywa mi sie za to od mojego ukochanego wujka Ruki'ego.